Tyle malarska, co i kobieca intuicja Beaty Wąsowskiej każe jej patrzeć na ten świat jedynie przez pryzmat artystycznej wolności, która dla jednych będzie boską radością, dla innych infantylnym szaleństwem, dla niej samej stanowi instynktowne praktykowanie barwy.
„Życie jest tylko przechodnim półcieniem
Nędznym aktorem, który swoją rolę
Przez parę godzin wygrawszy na scenie
W nicość przepada – powieścią idioty
Głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą”. Szekspir, „Makbet”
Fragment nieba z niebieskiego obrazu. Obraz jest „niebieski” bo jest „niebiański”, jak anioł na tym obrazie.
Uduchowienie, pokój, spokój, czystość i chłód i uskrzydlenie. I kilka słów Mart Fox.
Umbra – naturalny pigment zbliżony do ugru i sieny.
To nie jest barwa z mojej palety, choć powstało kilka prac, o których mogę powiedzieć, że są brązowe.
Człowiek wpisany w krajobrazy lub wnętrza, w przenikające się plany; człowiek przesłona, widzialny ale niewidoczny, nieistotny.
Wolność! Mogę namalować obraz, a na nim wszystko albo nic. Mogę stwarzać nie-byty, albo cebule w nie-istniejącym laboratorium.
Mogę! Namalowałam to, że mogę. Latające i złote, cebule na białym nie-stole.
